Naast de reguliere geneeskunde heeft zich sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw een complementaire zorg ontwikkeld, wat vroeger alternatieve geneeskunde werd genoemd. Heel wat patiënten hebben de weg gevonden naar de complementaire zorgverlener, hebben hun klachten overwonnen en zijn een andere mens geworden. Iedereen ziet het belang van de reguliere geneeskunde in, zeker bij ernstige en levensbedreigende ziekten. De moderne geneeskunde is enorme wereld op zich geworden, ziekenhuizen zijn gigantische complexen, de mogelijkheden zijn onbeperkt en de gebruikte medische toestellen overtreffen iedere verbeelding. Over het kunnen en de mogelijkheden van de medische specialisten staat iedereen perplex. De hoog opgeleide artsen doen dat niet voor hun plezier, maar uit diepere noodzaak. De volksgezondheid gaat erg achteruit, steeds meer mensen worden ziek of hebben permanente medische hulp nodig. Er sterven vooral veel mensen op jonge en middelbare leeftijd. Men beweert wel dat we steeds ouder worden en het aantal honderdjarigen is inderdaad toegenomen, maar het blijft een handvol uitzonderingen. Er worden medische problemen opgelost die men enkele jaren geleden nog voor onmogelijk werden gehouden. Als een vrouw zonder baarmoeder werd geboren, had zijn geen andere keuze dan kinderloos door het leven te gaan. Nu kan een baarmoeder die bij een gezonde vrouw niet meer nodig is, getransplanteerd worden. Dit is maar een van de vele mogelijkheden. Het is een technische geneeskunde geworden die alle lof en bewondering verdient en die meer dan ooit noodzakelijk is. Misschien schiet men het echte doel voorbij, namelijk de mensen weer gezond maken in plaats van ze op te lappen en met medicijnen de symptomen te onderdrukken.
De weg van de eenvoud
De complementaire zorgverlener werkt niet met ingewikkelde machines, niet met complexe technieken of met medicijnen die nevenwerkingen vertonen. De complementaire zorgverlener behandelt naar het voorbeeld van Hippocrates ‘de zieke’ in plaats van ‘de ziekte’. Uiteraard is de complementaire zorg beperkt tot het herstellen van de gezondheid en laat al het andere over aan de reguliere geneeskunde, vandaar doorverwijzing van patiënten met ernstige aandoeningen. De kracht van de complementaire zorg ligt juist in deze eenvoudige en fundamentele benadering van de patiënt. De gebruikelijke behandelingen munten uit in eenvoud en toch werken ze, zelf heel efficiënt. Hoe is dit te verklaren? Heel eenvoudig, de patiënt wordt als mens benadert en niet als een mechanisme waar een defect aan is en dat door een technische ingreep kan hersteld worden. De patiënt moet zichzelf genezen want hij bezit van natuur uit een zelf genezend mechanisme dat op een natuurlijke wijze en/of met natuurlijke middelen wordt gestimuleerd. Bij de meeste ziekten, die complementair behandeld worden, ligt de oorzaak direct of indirect bij de patiënt zelf. Meestal wordt men ziek omdat de patiënt zijn voeding en levenswijze niet heeft gerespecteerd of dat een negatieve ingesteldheid zijn leven domineert. Er zijn ziekten die geheel los van de patiënt ontstaan, maar die op een zelfde wijze met succes worden aangepakt omdat er altijd een link wordt gelegd tussen zieke en ziekte.
Deelnemen aan eigen genezingsproces
De patiënt is niet het lijdend voorwerp, maar speelt een actieve rol in zijn eigen genezingsproces. Door zijn inzichten in het leven, in zichzelf en zijn omgeving te verruimen, ziet de patiënt de noodzakelijke verbanden en weet hij meteen waar het mis is gelopen. Door al deze breuklijnen te herstellen ontstaat er een biologisch evenwicht zodat het zieke lichaam zich herstelt. Herstellen betekent dat lichaam en geest weer in evenwicht of harmonie is. Door de nauwe samenwerking tussen patiënt en zorgverlener, vindt men zichzelf weer terug en begrijpt men waar het fout is gelopen. In de complementaire zorg hecht men veel belang aan de persoonlijkheid, de gemoedstoestand, gezonde voeding, natuurlijke levenswijze en een harmonieuze omgeving waarbij men zich beschermd tegen de negatieve invloeden van het vervuilde milieu. Duizenden mensen vinden zichzelf en zijn gezondheid terug na een reeks behandelingen. Zijn komen er verstekt uit en zullen niet meer of minder hervallen in hun oude, ziekmakende levenswijze. Genezen betekent veranderen, verbeteren, een andere mens worden die gewapend is tegen de harde wereld waarin we leven. Het is opvallend dat patiënten die complementair behandeld zijn, nauwelijks een terugval kennen. Ze weten hun gezondheid te handhaven want complementaire zorg is een educatieve geneeskunde. Het gebeurt dat sommige patiënten een langere begeleiding nodig hebben, zeker als ze erg kwetsbaar zijn of chronisch ziek zijn of in een ongunstige omgeving wonen.
Vrije handelingen
Niemand verlangt dat de complementaire zorg de reguliere geneeskunde vervangt. Zowel de reguliere als de complementaire zorg zijn noodzakelijk en ieder heeft zijn afgebakend terrein. Complementair betekent trouwens aanvullend, dus aanvullend op de reguliere geneeskunde. De complementaire zorg legt het accent op het herstellen van de gezondheid. Duidelijke taal is belangrijk want we leven in een harde wereld waarin de intellectuele radicalisering steeds groter wordt. Er zijn mensen en groepen die niet meer naar elkaar luisteren en te snel beoordelingen pro of contra uitspreken terwijl er geen enkel onderzoek vooraf is gegaan of argumenten worden aangevoerd. Het belang en de noodzaak van de complementaire zorg werd gedurende de laatste vier decennia aangetoond aan de hand van de schitterende resultaten die er bereikt werden. Bovenden groeit het draagvlak nog steeds. Binnen de EU zijn er regelingen getroffen of wetten aangenomen die de complementaire zorg beschermd. Het principe is heel eenvoudig. De reguliere geneeskunde en hun beoefenaars zijn door de wet beschermd. In België is dit het KB 78 en in Nederland de wet BIG. Daarin zijn de ‘voorbehouden handelingen’ vast gelegd die enkel door artsen en paramedici worden toegepast. De structuur van de reguliere geneeskunde zit op vele vlakken verweven met officiële stellingen, sociale wetgeving, zorgverzekeraars enz. zodat voorbehouden handelingen niet door anderen kunnen gesteld worden. Misbruik op dat vlak is totaal onbekend. Naast de voorbehouden handelingen zijn er de ‘niet voorbehouden’ of ‘vrije handelingen’ die door iedereen kunnen gesteld worden op voorwaarde dat men geen schade toebrengt. De complementaire zorgverlener maakt enkel gebruik van deze vrije handelingen, natuurlijke middelen en eenvoudige behandelingen.
Plato-eindtermen
Binnen een democratie geldt ‘therapievrijheid’ dat gezien wordt als een fundamenteel mensenrecht. De patiënt kiest zelf voor een reguliere of een complementaire behandeling. De complementaire zorgverlener is zodanig opgeleid dat als de patiënt nood heeft aan een reguliere behandeling deze meteen wordt doorverwezen. Er wordt in het belang van de patiënt nooit getreuzeld omdat daardoor kostbare tijd kan verloren gaan. Om de kwaliteit van de complementaire zorg te garanderen heeft de Universiteit van Leiden (NL) in opdracht van de zorgverzekeraars de Plato-eindtermen uitgewerkt. Alle opleidingen zijn verplicht zich daar aan te houden. Deze eindtermen bepalen de medische basiskennis op cognitief niveau en de psychosociale basiskennis zodat een patiënt de garantie heeft op professionele wijze behandeld te worden. De overheid of zorgverzekeraars wensen zich niet in te laten met de specifieke geneeswijzen die tot de complementaire zorg worden gerekend omdat dit deel uitmaakt van de eigenheid en de doelstellingen van de complementaire zorg. De vzw Europese Academie leidt complementaire zorgverleners op zoals de vierjarige opleiding tot Gezondheidstherapeut. Dit is een beoefenaars van de natuurgeneeskunde in zijn oorspronkelijke vorm, maar aangepast aan onze huidige medische kennis en gezondheidzorg. Deze opleiding steunt volledig op de Plato-eindtermen en is als zodanig geaccrediteerd door CPION. Het gaat om een opleiding van goede kwaliteit met betaalbare studiekosten. Voor meer informatie, surf naar www.europeseacademie.be